Κωνσταντίνος Νίγδελης

Αδριανούπολη, Edirne. 
Πόλη της σημερινής Τουρκίας, στην Ανατολική Θράκη, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας.
Πληροφοριακά
-Από το 1363 έως το 1453 υπήρξε η τρίτη πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…
-Το όνομα "Edirne" αποτελεί παραφθορά του Αδριανού (πόλη)- Αντρινού, που φερόταν τον 14ο αιώνα…
-Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία ο Ορέστης, γιος του βασιλιά Αγαμέμνονα, ίδρυσε την πόλη ως Ορεστιάδα στη συμβολή των ποταμών Τόνζου και Αρδίσκου με τον Έβρο.
-Η πόλη (επαν)ιδρύθηκε παίρνοντας το όνομά της από το Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αδριανό το 125 στη θέση προγενέστερου Θρακικού οικισμού που ονομαζόταν Ουσκουδάμα.
-Η Αδριανούπολη κατά την Οθωμανική περίοδο ήταν κέντρο σαντζακίου…

Πόλη της επαρχίας της Αντιόχειας στη μεσογειακή ακτή της Τουρκίας. Είναι το βασικό λιμάνι της περιοχής και σύμφωνα με την απογραφή του 2012 έχει 184.833 κατοίκους.

Πληροφοριακά

-Ιδρύθηκε τον Μέγα Αλέξανδρο και το αρχαίο της όνομα ήταν «Ἀλεξάνδρεια κατ᾽ Ἴσσον» προς διαφοροποίηση από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

-Μετά την κατάκτησή της από τους Άραβες τον 7^ο αιώνα πήρε το όνομα Αλ-Ισκανταρούν (Ισκάνταρ είναι στα περσικά ο Αλέξανδρος) και αποκαλούνταν από τους δυτικούς προσκυνητές και σταυροφόρους με το υποκοριστικό Αλεξανδρέττα.

-Με τη συνθήκη της Άγκυρας το 1921, το σαντζάκι της Αλεξανδρέττας προσαρτήθηκε στο γαλλικό προτεκτοράτο της Συρίας. Αργότερα, το 1939, προσαρτήθηκε στην Τουρκία μετά από δημοψήφισμα.

Πόλη της Κιλικίας  στη νότια Τουρκία.

Πληροφοριακά

-Η πόλη πήρε πιθανώς την ονομασία της από το μυθολογικό βασιλιά Δαναό και την αρχαία ομώνυμη ελληνική φυλή.

-Στην ελληνιστική εποχή ήταν γνωστή κι ως «Αντιόχεια της Κιλικίας».

-Ο Αντίοχος Δ΄ είχε μετονομάσει προσωρινά την πόλη σε Αντιόχεια (της Κιλικίας ή Αντιόχεια η προς Σάρο)… γεγονός που  μαρτυρείται από σωζόμενα νομίσματα που φέρουν στη μία όψη προσωπογραφία του Βασιλέως με την επιγραφή ΑΝΤΙΟΧΕΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΩ ΣΑΡΩ και στην άλλη παραστάσεις θεών.

-Σήμερα έχει 1.571.894 κατοίκους και είναι η 5η σε πληθυσμό πόλη της χώρας.

Η θέση του ναού εντοπίζεται στη συμβολή των οδών Εγνατίας, Αρριανού και Ιασωνίδου, δυτικά της αψίδας του Γαλερίου και της Ροτόντας. Χτίστηκε ως καθολικό της Μονής της Παναγίας Περιβλέπτου από το Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ιάκωβο (1295-1314), ο οποίος αργότερα έζησε σ’ αυτήν ως μοναχός με το όνομα Ισαάκ, γι΄αυτό και το μοναστήρι ήταν γνωστό και ως Μονή του κυρ – Ισαάκ.
Ο κυρίως ναός ανήκει στην κατηγορία του σταυροειδών εγγεγραμμένων τρουλλαίων ναών. Στ’ ανατολικά πλαισιώνεται από τριμερές ιερό βήμα, ενώ στα δυτικά από νάρθηκα, που στεγάζεται με δεύτερο μικρότερο τρούλλο. Ολόκληρος ο ναός περιβαλλόταν από μια φαρδιά στεγασμένη στοά σε σχήμα Π, η οποία απέληγε ανατολικά σε δύο παρεκκλήσια. Ανάλογες στοές, που αποτελούν χαρακτηριστικό στοιχείο της αρχιτεκτονικής της περιόδου, απαντούν στη Θεσσαλονίκη και στους ναούς της Αγίας Αικατερίνης, των Αγίων Αποστόλων, του Προφήτη Ηλία και το καθολικό της Μονής Βλατάδων.
Σχεδόν ταυτόχρονα με την ίδρυσή του ο ναός διακοσμήθηκε με τοιχογραφίες, από τις οποίες σήμερα σώζονται λιγοστές στην πρόθεση και στο διακονικό του ιερού, καθώς και στα παρεκκλήσια της στοάς. Σ’ αυτές απεικονίζονται η Παναγία Βλαχερνίτισσα, άγιοι και ιεράρχες. Οι παραστάσεις αποτελούν αντιπροσωπευτικά δείγματα της μνημειακής ζωγραφικής στην τέχνη της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας γενικότερα, στα τέλη του 13ου με αρχές του 14ου αιώνα.
Λίγο μετά τα μέσα του 16ου αι. (1568-1571 περ.) ο ναός μετατράπηκε σε τζαμί με το όνομα «Ισαακιέ Τζαμί» (το τζαμί του Ισαάκ). Οι εξωτερικοί τοίχοι και οι τοιχογραφίες ασβεστώθηκαν, προστέθηκε μιναρές και κατασκευάστηκε μαρμάρινο συντριβάνι στον περίβολο. Μετά τη μετατροπή σε τζαμί, τα ιερά σκεύη του ναού μεταφέρθηκαν στο παρεκκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα του γειτονικού ναού της Παναγούδας, από το οποίο προέρχεται και η σημερινή ονομασία του ναού.
Στις αρχές του 20ου αιώνα το μνημείο δέχτηκε εκτεταμένη φάση επισκευών από τους Τούρκους, οι οποίοι μεταξύ άλλων καθαίρεσαν την περιμετρική στοά, διατηρώντας ωστόσο τα παρεκκλήσια, ενώ παράλληλα διακόσμησαν με τοιχογραφίες το νάρθηκα και τον κυρίως ναό. Μετά τους σεισμούς του 1978 πραγματοποιήθηκαν εκ νέου εργασίες αναστήλωσης του ναού.